- با شدت گرفتن صدای هوهوی ناله باد که خودش را به مصداقِ (در دل دوست، به هر حیله، رهی باید کرد.)، از درز در، در دل حجره ام جای داده بود، بیدار شدم؛ بعد از وضو با آب نه چندان سردِ داخل کتریِ روی بخاری هیزمی رو به افول، خرقه نیاز را، به تن کردم و اولین در بسته را، به قصد رسیدن به حرم یار، باز کردم؛ وقتی، حساب سرمای زیر صفر را، در ذهنم، تداعی کردم، به یکباره، حساب قیامت، سخت، مرا به خود لرزاند؛ همچون کودکی تازه به راه افتاده، قدم های خود را، در تلاطم دیدم؛ وقتی راهی شدم و چشمم، به سنگفرش پوشیده از برف کوچه و خیابان افتاد، دانه های درخشان برف، مرا منصرف نمود؛ خودم را، فریب می دادم؛ با خود، می گفتم: حیف است بر آیینگی و صافی چنین سپیدیی، پا نهم؛ اما برای وصال، لازم بود حجاب های حتی سفید هم، دریده می شدند؛ فکر می کردم نیازمند آغازگرم که به نظر چنین آمد که ردپایی سبز، در سپیدی برف، جا گرفته؛ در کوچه، درختانی را دیدم که دست های خشکشان را، به قصد قربت، به آسمان بلند کرده بودند و بلورها و قندیل های یخی، طوری تسلیم حضور او بودند که انگار، هر کدام، میثم تمار به دار آویخته شده ای، بودند که جور سرما را، به تن خریده و جان، نثار دوست می کردند؛ آواز پرندگان عاشق سحر خیزتر از من گنهکار بود که شرمندگی از روی دوست، آنها را، به تضرع سوق می داد؛ از کلبه ای کوچک، میان آسمانخراش ها، آواز دل انگیز سوره اخلاص را، از نای خشکیده پیرمردی شنیدم که ندا سرمی داد: (قل هو الله احد، الله الصمد.) و من نیازمند، با دم مسیحایی اش که مرا جانی تازه می بخشید، بیش از پیش، احساس قربت می کردم؛ از مأذنه، بانگ دلنشین الله اکبر، به گوش می رسید و این همه، مرا تشویق گر بود در راهم. وقتی، سرم را، بالا گرفتم، آنگاه که نور خیره کننده گنبد و ایوان طلایی، چشم هایم را، نوازش داد، خواب از وجودم پرید؛ قدم هایم را، تندتر و تندتر کردم؛ در سر راهم، .
Comparative Education
را، ,های ,مرا ,بودند ,دل ,الله ,را، به ,به قصد ,را، در ,هایم را، ,بودند کهمنبع
روز جراحت عدالت...
دندان درد عجیب سردبیر...
دلنوشته های یک کارگردان در اول سال...
راه اندازی رستوران، با پول شبهه ناک تکدّی گری...
اعتماد...
انتظار بیجا... (با سیه دل، چه سود گفتن وعظ؟!نرود میخ آهنین در سنگ.)
سرنوشت مشابه...