اعتماد.

توی مسافرت سه چهارساعته، کنار هم نشسته بودیم. می گفت: کار اصلیم، پول گرفتن از اینو اونه؛ شما باسوادا، بهش می گین تکدّی گری. می گفت: بعضی وقتا، چیزمیز هم بلند می کنم؛ رسماً، ِ نیستما؛ بد تو دلت راه ندی یه وقت. ازش خواستم کمی از سوابقشو بهم بگه. گفت: سوابق، واسه چی؟ می خوای استخدامم کنی؟ گفت: باشه می گم؛ یه بار، توی یکی از شهرستان ها، یه مرده ای رو می بردن؛ یه فرش نفیسی هم روی تابوتش انداخته بودن؛ رفتم قاطی اونا شدم و در فرصت مناسبی، فرشه رو برداشتم؛ لوله کردم و با اعتماد به نفس تمام، راه افتادم؛ یه پنجاه قدمی که رفته بودم، یه نفر به پشتم زد و گفت: داداش شما زحمت نکشید؛ ما خودمون می بریم و فرشه رو ازم گرفت؛ ای بخشکی شانس. یه بار هم یه مرغ سفید چاق و چلّه ای رو از یکی از محله های قدیمی، شکار کردم! و با خودم بردم خونه؛ مرغه رو پرتش کردم داخل تنور مطبخ و درشو گذاشتم و رفتم خستگی درکنم؛ یه ساعتی نگذشته بود که با صدای بم کوبه در خونه، از خواب بلند شدم؛ یه مأمور بود؛ می گفت: یه نفر دیده که شما یه مرغ سفیدی رو یدین و آوردین خونه. می گفت: خونه اتو باید بگردم. چاره نداشتم؛ گفتم: خب، بیا بگرد؛ من، هیچ مشکلی ندارم؛ من، یه مرغی دارم توی خونه؛ ببین اگه فکر می کنی اونه، من حرفی ندارم؛ می تونی ببری.